ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η αδελφή του Φώτη Ντούλου αργά το απόγευμα της Δευτέρας, 3 Φεβρουαρίου 2020, έδωσε στη δημοσιότητα τη δήλωση της οικογένειας για το τραγικό τέλος του αδελφού της.
Πρόκειται για την πρώτη δήλωση της οικογένειας μετά τον τραγικό θάνατο του Φώτη Ντούλου, η οποία αφ ενός μεν σκιαγραφεί το προφίλ του αειμνήστου ως στοργικού πατέρα, γιου, αδελφού, θείου, ως μαχητή, ως επιτυχημένου αθλητή, ως εργατικού επιχειρηματία και ως μαχητή, αφ ετέρου δε τονίζει ότι η αυτοχειρία είναι η τελευταία σκέψη που θα μπορούσε κάποιος να εκφέρει για έναν μαχητή της ζωής, όπως ο Φώτης.
Η δήλωση της οικογένειας είναι καταπέλτης κατά των αρχών που ασχολήθηκαν με την έρευνα της εξαφάνισης της εν διαστάσει συζύγου του Τζένιφερ Ντούλου και συνέταξαν το κατηγορητήριο, καθώς επίσης και με τα αμερικανικά ΜΜΕ τα οποία χρησιμοποίησαν την υπόθεση για να δημιουργήσουν εντυπωσιοθηρικά πρωτοσέλιδα, και να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, χωρίς τον ελάχιστο σεβασμό του τεκμήριου της αθωότητας, το οποίο αποτελεί τον απαράβατο όρο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Η Ρένα Ντούλου – Κυρίμη κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας με τις «Αναμνήσεις» επεσήμανε ότι το κείμενο της δήλωση συντάχτηκε στην αγγλική και δόθηκε στη δημοσιότητα το απόγευμα της Δευτέρας, μετά την επιστροφή τους από το Δικαστήριο στο οποίο, όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις» ο δικηγόρος του αδελφού της την Παρασκευή αποτάθηκε προκειμένου να μην ορίσει διαχειριστή (receiver) της έπαυλης και των άλλων περιουσιακών στοιχείων του αδελφού της.
Παράλληλα εξέφρασε την θλίψη της διότι δε σεβάστηκαν τη μνήμη του αδελφού της και ότι λίγες ώρες πριν τη δήλωσή τους ο διορισμένος ως διαχειριστής της περιουσίας διέρρευσε στα ΜΜΕ τις φωτογραφίες από τον γκαράζ του σπιτιού όπου ο Φώτης Ντούλος προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή του.
Η αδελφή του επεσήμανε ότι διαμένουν στο σπίτι του αδελφού της και ότι προετοιμάζονται για τη διακομιδή της σορού του για τον ενταφιασμό του στην Ελλάδα.
Ωστόσο η τελευταία χειρόγραφη επιστολή του Φώτη Ντούλου και το τραγικό τέλος της ζωής του έχουν προκαλέσει θλίψη και συγκίνηση σε όλους όσους έτυχε να τον γνωρίσουν και να τον αποκαλούν φίλο.
Συμφοιτητές του που ζουν και εργάζονται στις ΗΠΑ επικοινώνησαν με τις «Αναμνήσεις» και εξέφρασαν τη θλίψη τους τόσο για το τραγικό τέλος της ζωής του Φώτη, όσο και για το γεγονός ότι τα πέντε ανήλικα παιδιά θα μεγαλώσουν ορφανά στερούμενα το χάδι της μάνας και του πατέρα.
Παράλληλα τόνισαν την αναγκαιότητα συνέχισης των ερευνών για την εξιχνίαση της εξαφάνισης της Τζένιφερ Ντούλου και την εκδίκαση της υπόθεσης ούτως ώστε αποδοθεί δικαιοσύνη και έστω και μετά θανάτου να αθωωθεί ο φίλος και συμφοιτητής τους.
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της δήλωσης της Ρένας Ντούλου
«Αυτοκτονία – η τελευταία λέξη που θα μπορούσε κάποιος να συνδέσει με αυτόν. Τρυφερός και στοργικός πατέρας, γιος, αδερφός και θείος, άνθρωπος που πετύχαινε τους στόχους του, εργατικός, μαχητής, πιστός φίλος, επιτυχημένος αθλητής, βιβλιοφάγος, καταπληκτικός μάγειρας, απαράμιλλος οικοδεσπότης. Αυτός ήταν ο Φώτης. Θα έμπαινε σε ένα δωμάτιο και θα το φώτιζε. Ήταν ο άνθρωπος που όλοι ήθελαν να κάνουν φίλο. Ο Φώτης ήταν ένας αγαπητός άνθρωπος, πολύ αγαπητός από αυτούς που πραγματικά τον ήξεραν.
Εμείς, η οικογένεια αυτού του σπουδαίου άντρα, νιώθουμε απογοητευμένοι από το κράτος, που κυνήγησε και παρενόχλησε αυτόν και εμάς με αμείλικτο τρόπο και χωρίς έλεος, χωρίς να μας δώσει την ευκαιρία να πούμε την αλήθεια μας και να μοιραστούμε την ιστορία μας με έναν κόσμο που βιάστηκε να τον χαρακτηρίσει τέρας.
Νιώθουμε συντετριμμένοι που ένας άντρας, μόλις 52 ετών, βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο όπου έβλεπε το τέλος της ζωής του ως τη μόνη διέξοδο, η οποία θα του εξασφάλιζε την ηρεμία.
Είμαστε εξοργισμένοι με τα ΜΜΕ που τον χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν εντυπωσιοθηρικά πρωτοσέλιδα, και συνεπώς να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Τα μέσα ενημέρωσης αγνόησαν τo τεκμήριο της αθωότητας, χωρίς να μπορέσουν να αντιληφθούν την επίδραση που τα ρεπορτάζ τους θα είχε στα παιδιά σε αυτή την περίπτωση.
Είμαστε σοκαρισμένοι με το πως οι αρχές επιβολής του νόμου επικεντρώθηκαν εμμονικά, με εικασίες και ελλιπή στοιχεία, σε έναν αθώο άνθρωπο και δεν έδωσαν σημασία στην εύρεση του πραγματικού αυτουργού αυτής της τραγωδίας, ο οποίος είναι τώρα ελεύθερος, συνιστώντας ακόμη απειλή για τη δημόσια ασφάλεια. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα και τη θλίψη μας.
Το κράτος άραγε θα διερευνήσει τώρα τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό το φρικτό τέλος; Το σύστημα των οικογενειακών δικαστηριών στερείται ευθύνης; Δικηγόροι και αυτοαποκαλούμενοι επαγγελματίες απομυζούν την περιουσία μίας αδύναμης μεγάλης γυναίκας, της Γκλόρια Φάρμπερ, ενώ καταστρέφουν τη σχέση ενός στοργικού πατέρα με τα παιδιά του; Δεν είμαστε μόνοι όταν διερωτόμαστε πως η κατάχρηση του μεγάλου πλούτου μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή μιας οικογένειας.
Καλούμε το δικαστικό σύστημα, στο όνομα της δικαιοσύνης, να δώσει στη δημοσιότητα τα ιατρικά αρχεία της Τζένιφερ και τις ψυχιατρικές γνωματεύσεις, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να τα συγκρίνει με αυτά του Φώτη. Δεν απαιτούμε τίποτα λιγότερο από όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Προτρέπουμε το κράτος να ανακατευθύνει την έρευνά του και να εργαστεί με σκοπό την επίλυση αυτού του τραγικού μυστηρίου. Προτρέπουμε τα ΜΜΕ να αντιληφθούν τον καταστροφικό τους ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων.
Ακόμη και τώρα ένας διορισμένος από το δικαστήριο διαχειριστής διαρρέει προσωπικές φωτογραφίες από το σημείο της αυτοκτονίας του Φώτη σε έναν Τύπο ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει αυτή την τραγωδία.
Καλούμε τον κόσμο να σταματήσει και να σκεφτεί, αφού πρώτα όμως ξοδέψει πραγματικά χρόνο στο να διαβάσει τι ασήμαντα στοιχεία παρουσιάστηκαν εναντίον του Φώτη. Τι έχει απογίνει το πνεύμα του δίκαιου παιχνιδιού ή του τεκμηρίου της αθωότητας; Τι τρελή επιθυμία παρακινεί όσους τον μισούν;
Έχουμε σκεφτεί το ενδεχόμενο να ενταφιάσουμε τον Φώτη στο Φάρμιγκτον, όμως φοβόμαστε τη βεβήλωση του τάφου του. Θα μεταφέρουμε τη σωρό του στην Ελλάδα και θα πούμε αντίο σε ένα έθνος σε πόλεμο με τα ιδανικά του.
Ζούμε σε καιρούς στιγμιαίας ικανοποίησης και σε έναν κόσμο πεινασμένο για άρτο και θέαμα, όπου η περίσκεψη και η αναζήτηση της αλήθειας θυσιάζονται στον βωμό της ταχείας κατανάλωσης, των σκανδάλων και της εντυπωσιοθηρίας. Ο Φώτης ήταν θύμα αυτού του αρρωστημένου κλίματος.
Ζητούμε να προσευχηθείτε για τα πέντε παιδιά του και την οικογένεια μας. Ζητούμε να κάνετε μια παύση και να αναρωτηθείτε, πως στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ένας άντρας αναζήτησε δικαιοσύνη και ειρήνη, βάζοντας μία σωλήνα στην εξάτμιση και πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο του για να βρει τον θάνατο, περιτριγυρισμένος από φωτογραφίες των πέντε παιδιών του.
Προσευχόμαστε ο Θεός να μας δώσει δύναμη, για να συγχωρέσουμε όσους είναι υπεύθυνοι για αυτή την αρρωστημένη φάρσα.
Έχουμε πίκρα μέσα μας; Ναι. Χάσαμε έναν πολύ αγαπητό και ωραίο άνθρωπο από μία μορφή μαζικής υστερίας. Ο Φώτης δεν ήταν δολοφόνος, Τώρα είναι νεκρός. Η υπόθεση που αφορά την εξαφάνιση της Τζένιφερ δεν έχει τελειώσει. Από ορισμένες απόψεις, ξεκινάει εκ νέου».
Full Statement from Fotis Dulos’ Family
Λαμβάνοντα υπόψη το γεγονός ότι η δήλωση συντάχτηκε στην αγγλική γλώσσα παραθέτουμε το πλήρες κείμενο και στην αγγλική:
Suicide – the last word anyone who knew Fotis would associate with him. Caring and nurturing father, son, brother, and uncle, achiever, hard worker, fighter, loyal friend, accomplished sportsman, book worm, a great cook, unparalleled host. This was Fotis. He would walk into a room and immediately light it up. He was the man everyone wanted to befriend. Fotis was a loving man much loved by those who actually knew him.
We, the family of this great man, feel let down by the State that pursued and harassed him and us relentlessly and with no mercy, without ever giving him or us a chance to speak our truth and to share, with a world that was too quick to call him a monster, our story.
We feel devastated that a man, only 52 years of age, found himself in a dead-end where he saw taking his own life as the only way to be granted peace.
We are enraged with the Media that used him to make sensationalistic headlines, thus manipulating public opinion; the Media abandoned the presumption of innocence, seeming heedless of the effect its reporting would have on the children in this case.
We are shocked at how Law Enforcement obsessively focused with speculation and circumstantial evidence on an innocent man and turned their back on finding the real perpetrator of this tragedy, who is now at large, still a threat to public safety. Words are not enough to describe our thoughts, emotions, and sorrow.
Will the State now investigate the circumstances that led to this horrible end? A family court system lacking accountability? Lawyers and so-called professionals bleeding the estate of a feeble old woman, Gloria Farber, while destroying a loving man’s relationship with his children? We are not alone in wondering how great wealth can be abused to destroy a family.
We call the Judiciary System, in the name of justice, to publicly release Jennifer´s medical records and psychiatric evaluations, offering the public a chance to juxtapose them to those of Fotis. We demand nothing less than the whole truth, and nothing but the truth.
We urge the State to recalibrate their investigation and work towards solving this tragic mystery. We urge the Media to understand their destructive role in this turn of events. Even now a court-appointed receiver hawks private pictures of the site of Fotis’s suicide to a press that cannot seem to get enough of this tragedy.
We call the public to pause and reflect after truly spending time reading what paltry evidence was brought against Fotis. What has become of the spirit of fair play, of the presumption of innocence? What crazy lust inspires the haters?
We had contemplated burying Fotis in Farmington but fear desecration of his grave. We will remove his remains to Greece and bid farewell to a nation at war with its ideals.
We live in times of instant gratification and a world thirsty for bread and circuses, where reflection and the pursuit of truth are massacred in the name of fast consumption, scandal, and sensationalism. Fotis was the victim of this sickening zeitgeist.
We ask that you pray for his five children and our family. We ask that you pause and reflect on how it is possible that, in today’s United States of America, a man sought justice and peace by hooking up a pipe on his exhaust and walking into his car to meet his death surrounded by pictures of his five children.
We pray that God grant us strength to forgive everyone responsible for this sickening farce.
Are we bitter? Yes. We lost a much loved and lovely man to a form of mass hysteria. Fotis was no killer. Now he is dead. The case involving Jennifer’s disappearance has not ended. In some respects it now begins anew.
