ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Κατάθεση ψυχής με όλη τη σημασία της λέξεως ήταν η κοινή συνέντευξη του δημοφιλή τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα και του παραγωγού Κώστα Καντζόγλου, η οποία έλαβε χώρα το απόγευμα της Τρίτης, 28 Ιανουαρίου 2020 στην κατοικία του γενικού Προξένου της Ελλάδας στο Μανχάταν.
Ο Γιώργος Νταλάρας εξέπληξε τους δημοσιογράφους, διότι αφίχθηκε είκοσι και πλέον λεπτά νωρίτερα και είχε τη δυνατότητα να συνομιλήσει κατ΄ ιδίαν με τους δημοσιογράφους, καθώς επίσης και με τους χορηγούς των συναυλιών, μεταξύ των οποίων και τον επιχειρηματία – φαρμακοποιό Γεώργιο Δρογκάρη.
Η περιοδεία του Γιώργου Νταλάρα, όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις» αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά γεγονότα του 2020 και θα ξεκινήσει την Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2020 με τη συναυλία «Τα τραγούδια της ζωής» στο φημισμένο «Apollo Theater» στο Harlem του Μανχάταν. Η περιοδεία ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια των καλλιτεχνικών – πολιτιστικών γεγονότων καθώς τα έσοδά της θα διατεθούν για την ενίσχυση του ιδρύματος «Η Κιβωτός του Κόσμου».
Ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε με κολακευτικά λόγια στον Μιχάλη Τζουγανάκη, στον γιο του Αλέξανδρο και στην Ασπασία Στρατηγού με τους οποίους θα μοιραστεί τη σκηνή και θα ερμηνεύσουν τα διαχρονικά και αθάνατα αριστουργήματα του ελληνικού πενταγράμμου.
Ο Γενικός Πρόξενος Δρ. Κωνσταντίνος Κούτρας καλωσόρισε τον κ. Νταλάρα, τον κ. Γκατζόγλου και τους δημοσιογράφους και αναφέρθηκε στην πρώτη γνωριμία του με τον καλλιτέχνη σε ηλικία δέκα ετών, όταν είχε πάει με τον πατέρα του σε δισκοπωλείο και αγόρασαν την κασέτα με τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας».
«Αυτή η κασέτα έλιωνε, έπαιζε διαρκώς. Αυτόν τον Γιώργο Νταλάρα γνώρισα εγώ τότε» επεσήμανε ο Δρ. Κούτρας και παραχώρησε στο βήμα στον Γιώργο Νταλάρα.
Εμφανώς συγκινημένος από τον πρόλογο του Γενικού Προξένου ο κ. Νταλάρας επεσήμανε: «Χαίρομαι που η συνάντηση μας έγινε εδώ, στο Προξενείο. Αισθάνομαι ότι αυτός ο χώρος έχει μια ιδιαιτερότητα. Αρχίσατε να μιλάτε λέγοντας για μένα κάτι το οποίο είναι μια μεγάλη σφραγίδα στην ψυχή μου. «Τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» των Θεοδωράκη και Ρίτσου όταν ήμουν 22 χρόνων».
Αναφερόμενος στη γνωριμία με τον Μίκη Θεοδωράκη επεσήμανε ότι όταν ήταν 12-13 χρονών πήγε με την μητέρα μου στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη για να του δώσουν μια μπομπίνα να ακούσει τον πατέρα του που ήταν μουσικός και ζούσε εκτός Ελλάδας και συνάμα να ακούσει και τον ίδιο.
«Στην αρχή δεν το θυμήθηκε αλλά μετά μου είπε πως ναι, κάτι του θύμισε η ιστορία αυτή. Και μου είπε: «Έλα τώρα να τραγουδήσουμε παρέα να δούμε τι ξέρεις». Καθίσαμε στο πιάνο και του είπα σχεδόν όλα τα τραγούδια. Μου είπε τότε: «απ’ ότι βλέπω εσύ έχεις μελετήσει». Και του απάντησα: “Όχι μελετήσει, έχω αγαπήσει αυτά τα τραγούδια».
Εκτενή αναφορά έκανε και στις ηχογραφήσεις την περίοδο της δικτατορίας, το 1973 που ηχογραφούσαν παράνομα στα στούντιο της Κολούμπια και τόνισε ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή του να μην δουλεύει στα νυχτερινά κέντρα.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο το κοινό κρίνει τους ερμηνευτές και τόνισε ότι κρίνονται από το ταλέντο καθώς επίσης και από τις επιλογές που κάνει, και ότι είναι πολύ σπουδαίο οι νέοι καλλιτέχνες να ασχολούνται με το κλασσικό ρεπερτόριο και να το ανανεώνουν συνεχώς
«Γι’ αυτό κάθε τόσο λέω σε νέους συναδέλφους: όποτε ακούτε νέα τραγούδια του Κουγιουμτζή, του Σπανού σας παρακαλώ να τα παίρνετε, να τα διασκευάζετε και να τα φέρετε στην εποχή σας», επεσήμανε ο κ. Νταλάρας.
Αναφερόμενος στη συνεργασία με τον Μιχάλη Τζουγανάκη επεσήμανε: «Κάναμε μια περιοδεία στην Ευρώπη πριν από μερικά χρόνια και όπως μάγεψε εμένα έτσι μάγεψε και το κοινό του. Παίζει τζαζ με το λαούτο του και βασίζεται στην παραδοσιακή μουσική της Κρήτης. Είναι σαν ένα φλαμενγκίστας που καίγεται, έχετε δει τους φλαμενγκίστες που παίζουν και τους χορευτές; Έτσι είναι αυτός ο άνθρωπος με τη μουσική.
Και ενώ γεννήθηκε στο Βέλγιο κάτι τον τράβαγε, η παράδοση και το πρώτο όργανο που έμαθε ήταν κρητική λύρα και μετά λαούτο. Και ο γιος του ο Αλέξανδρος έχει μια καταπληκτική φωνή και βαδίζει στα χνάρια του πατέρα του. Μαζί μας θα είναι και Ασπασία Στρατηγού η οποία ξεκίνησε και εκείνη από το παραδοσιακό τραγούδι και κατέχει πολύ καλά αυτό που κάνει. Έχω πολλά χρόνια να ακούσω φωνές με τέτοια ακρίβεια. Στα νιάτα τους το έκαναν αυτό η Χαρούλα Αλεξίου, η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία. Ακολουθεί τα χνάρια αυτών των καλών φωνών».
Αναφερόμενος στο ρεπερτόριο των συναυλιών επεσήμανε ότι θα ερμηνεύσουν «κάποια παλιά τραγούδια που ούτε θέλω, ούτε μπορώ να αποχωριστώ, τραγούδια του Λοϊζου, του Θεοδωράκη, του Σπανού, του Κουγιουμτζή».
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης αναφέρθηκε στον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και στον Βασίλη Τσιτσάνη και εστίασε την προσοχή του στα τραγούδια «Αραπιά» και το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» που, όπως επεσήμανε υπάρχει «στα τουρκικά και σε τέσσερις εκτελέσεις στα Εβραϊκά»
«Τα τραγούδια δεν έχουν σύνορα. Το τραγούδι είναι άυλο, το φέρνει ο αέρας. Άρα δεν υπάρχει κάτι να το εμποδίζει, ούτε συρματοπλέγματα, ούτε όρια ενός ποταμού, ενός βουνού που δεν μπορείς να τα ξεπεράσεις. Και βεβαίως δεν υπάρχουν αυτά τα σύνορα που ξέρετε», επεσήμανε ο κ. Νταλάρας εκφράζοντας την δυσαρέσκειά του για τον τρόπο με τον οποίοι οι μεγάλες δυνάμεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χώρισαν τον κόσμο με το μοιρογνωμόνιο επί χάρτου .
Απαντώντας σε ερώτηση των «Αναμνήσεων» σχετικά με τις συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην καλλιτεχνική δημιουργία στη γενέτειρα επεσήμανε: «Παρατηρήθηκαν δύο φαινόμενα, οι ακρότητες που έβγαινε ο κόσμος στους δρόμους και μούντζωνε τη Βουλή και το άλλο είναι ότι μέσα από αυτές τις διαδικασίες κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να σκέπτονται. Οι καλλιτέχνες άρχισαν να γράφουν αμέσως τραγούδια. Γιατί το τραγούδι έχει πάντα μέσα του το επίκαιρο. Και το έχει από την ιστορία του. Πάντα έγραφαν κάτι οι συνθέτες. Έγινε ένας κατακλυσμός έγραφαν για τον κατακλυσμό, έγινε ένας φόνος έγραφαν για τον φόνο. Πάντα υπάρχει η επικαιρότητα. Αυτή η επικαιρότητα δούλεψε πολύ αυτή τη δεκαετία. Πολλοί άνθρωποι έγραψαν για την χώρα. Ευτυχώς κάποιοι από αυτούς με πολύ καλή αισθητική. Έγραψαν πολύ ωραία τραγούδια για την κοινωνία, για τους ανθρώπους για τη μοναξιά, για την καταπίεση, για την εκμετάλλευση.
Μερικοί έγραψαν σκωπτικά τραγούδια, αστεία, άλλοι χιουμοριστικά, άλλοι επιθετικά. Υπάρχουν ασφαλώς και οι παλαιότεροι οι οποίοι έγραφαν πάντα, γιατί πολιτικά τοποθετημένοι από εδώ και από εκεί υπάρχουν και ο κάθε ένας λέει τις απόψεις του.
Αυτό που έκανε μεγάλη διαφορά αυτή την εποχή είναι δυστυχώς η άνοδος του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Παρουσίασε ένα φαινόμενο τραγικό. Ναι μεν υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που αγαπούν να σκέπτονται με αυτόν τον παράξενο επιεικώς ύποπτο τρόπο. Άλλο να είσαι δεξιός, εθνικιστής, αλλά ναζιστής; Πού ακούστηκε στην Ελλάδα; Πώς συμπλέουν έννοιες, όπως ελευθερία δημοκρατία, ήθος, επιστήμη με τον ναζισμό; Μπορεί να συνδεθούν αυτές οι ιδέες.
Ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι αρρώστια. Αυτό για την Ελλάδα είναι μια μαύρη σφραγίδα, η οποία θα διαρκέσει. Πατήθηκε αυτή η σφραγίδα με πρόσωπα και ανθρώπους που ελπίζω η κοινωνία να μη τους ξεχάσει. Γιατί κάποιοι από αυτούς είναι νεαροί και ενδεχομένως να αποτελούν πρόβλημα στο μέλλον. Πρέπει κατά κάποιον τρόπο η μνήμη μας να τους επιτηρεί».
Ερωτηθείς για τη συναυλία στο «Apollo Theater» επεσήμανε ότι είναι η πρώτη φορά και μεταξύ άλλων τόνισε: «Έχω πάει εδώ, εκεί, στη Μόσχα, στο Παρίσι, στο Βερολίνο αλλά δεν πήγα στη Ρώμη. Αν η Ρώμη έχει κάποια αξία, αυτό είναι το θέατρο Απόλλο. Και τα τραγούδια μας και η νοοτροπία, οι επιλογές μας ταιριάζουν με την ιστορία του θεάτρου. Εκεί έχουν γίνει απίστευτες ηχογραφήσεις».
Ο παραγωγός Κώστας Καντζόγλου μίλησε για τη γνωριμία του με τον Γιώργο Νταλάρα και τη συνεργασία τους που ξεκίνησε το 1982 με τις συναυλίες στο «Madison Square Garden» με τίτλο “Γιώργος Νταλάρας, η παράσταση του Ορφέα» και τόνισε ότι μετά το τέλος της περιοδείας διοργάνωσαν και μια τρίτη
Αναφερόμενος στον
ρόλου του ως παραγωγού επεσήμανε ότι είναι «η διάδοση και διατήρηση του
ελληνισμού μέσα από τη μουσική».
«Δεν με ενδιαφέρει να βγάλω λεφτά, γιατί με τον Νταλάρα έχω βγάλει τεράστια
ποσά. Με ενδιαφέρει να περάσω το μήνυμα μου, την ποιότητα που θέλω και να
βοηθήσω τις καινούργιες γενιές, να ξέρουν και να μάθουν για τον ελληνισμό διότι
έχουμε ξεχάσει τον ελληνισμό, τον μαθαίνουμε δυστυχώς από άλλες εθνικότητες που
τον διδάσκονται», κατέληξε ο κ. Καντζόγλου.
