ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Στη μνήμη των κοριτσιών που πέθαναν στις πορείες θανάτου και στα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού γενικότερα είναι αφιερωμένη η ταινία μικρού μήκους «Genocide – A true story» της Βασιλικής Τσανακτσίδου.
Η πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα το Φεβρουάριο του 2019 στο Νόργουακ του Κονέκτικατ και από εκεί θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι για τη Νέα Υόρκη και τις άλλες πόλεις των ΗΠΑ και Καναδά και στη γενέτειρα. Η πρεμιέρα αυτή, όπως επεσήμανε η κ. Τσανακτσίδου δεν θα είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός, όπως συμβαίνει με όλες τις ταινίες, αλλά το 100ό ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας.
Το σενάριο της ταινίας φέρει την υπογραφή της Βασιλικής Τσανακτσίδου, η καλλιτεχνική επιμέλεια και η οργάνωση της παραγωγής φέρει την υπογραφή του Παναγιώτη Θεοδωρίδη, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τρύφων Ζήσης, ενώ τη μουσική επένδυση της ταινίας έχει αναλάβει ο Θεόφιλος Πουταχίδης, από την Καμπάνα του Πόντου. Η πραγματοποίηση αυτού του φιλόδοξου, στόχου, όπως επεσήμανε η κ. Τανακτσίδου θα ήταν αδύνατη χωρίς την αμέριστη συμπαράσταση του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Νόργουακ και των χορηγών της Μέλλα Ραφαηλίδου και Ελένη Κωστοπούλου.
Η Βασιλική Τσανακτσίδου είναι γνωστή στην ομογένεια της τριπολιτειακής περιοχής της Νέας Υόρκης από τις θεατρικές παραστάσεις που διοργάνωνε με το χορευτικό του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Νόργουακ, καθώς επίσης και από την ενεργό συμμετοχή της στους αγώνες της ομογένειας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Κοζάνη, στη γενέτειρα της σεναριογράφου, στο Νόργουακ και στη Φιλαδέλφεια, όπου υπάρχει και το μοναδικό σε όλη την Αμερική μνημείο της Γενοκτονίας. Το Μνημείο φέρει την υπογραφεί το Συλλόγου Ποντίων «Ακρίτες» της Φιλαδέλφειας και έχει εγκατασταθεί στο προαύλιο του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου στο Απερ Ντάρμπι Πενσιλβάνιας.
Ερωτηθείσα για τους στόχους αυτής της ταινίας, η κ. Τσανακτσίδου επεσήμανε ότι έχει ως στόχο να προβάλλει το δράμα και τα αισθήματα των απογόνων των θυμάτων της Γενοκτονίας και να ταρακουνήσει τον κόσμο εν όψει και της 100ής επετείου της Γενοκτονίας.
«Η δημιουργία της ταινίας ήταν μια εσωτερική ανάγκη για να φέρω στο προσκήνιο τις ιστορίες της γιαγιάς μου, της Αρχόντισσας Τόγκου, που απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών. Οι ιστορίες της και οι συνομιλίες μαζί της έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και ήθελα να τοις μοιραστώ με το ευρύτερο κοινό και να δώσω τη δυνατότητα σε όσους ασχολούνται με τη μελέτη και την αναγνώριση της γενοκτονίας να μάθουν τα συναισθήματα των θυμάτων και να κατανοήσουν καλύτερα πως οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί και δεν πρόκειται να επουλωθούν εάν η διεθνής κοινότητα και η ίδια η Τουρκία δεν αναγνωρίσουν τη γενοκτονία», επεσήμανε η σεναριογράφος, υπενθυμίζοντας πως η ταινία αποτελεί ένα μνημόσυνο για τη γιαγιά της και όλα τα θύματα.
«Κάθε φορά που πέθαινε κάποιος η γιαγιά μου έφτιαχνε μελένια κεριά και πηγαίναμε μαζί και τα ανάβαμε και έλεγε πάντα ότι αυτό είναι για τα κορίτσια. Όταν μεγάλωσα τη ρώτησα ποια είναι αυτά τα κορίτσια επεσήμανε ότι ήταν τα κορίτσια που πέθαιναν στους δρόμους του θανάτου και σε εκείνα που δεν τους επέτρεπαν να θάψουν τα παιδιά τους», επεσήμανε.
